Hof ter Heebeke: dag 4

Elke ochtend krijgen we bij Hof ter Heebeke een geweldig ontbijt met lokale en eigen producten. Ook zijn er genoeg mooie hoekjes om dit steeds op een andere plaats te doen. 'Nadeel' van dit alles is dat we meestal pas omstreeks 11.00 uur vertrekken ;-)

Vandaag stond Diksmuide en omgeving op de planning.

Eerste stop was de Markeymolen in Pollinkhove. Dit is een molen uit 1797 en werd vanaf 1919 vernoemd naar de molenaar, Markey.

De volgende stop was de Kapelanij Verschaeve in Alveringem. Deze kapelanij van priester-dichter Cyriel Verschaeve is nu ingericht als belevingscentrum waar o.a. het verhaal van Alveringem tijdens de Groote Oorlog verteld wordt maar waar er ook dieper wordt ingegaan op het leven van Cyriel Verschaeve: de Vlaamse Beweging, zijn rol als kapelaan maar ook zijn radicalisering en collaboratie.

Op weg naar Diksmuide stootten we op de Groignebunker. Deze bunker lag tussen de 1ste en 2de Belgische verdedigingslinie, zo'n 3 km ten noordwesten van het front verwijderd. Het bakstenen gedeelte aan de zuidwestkant van de constructie verhult een heel merkwaardig detail: een spitse hoefijzerboog, waarin Arabische tekens gekrast zijn. De vrije vertaling hiervan zou luiden: "Er is geen grotere god dan Allah. Als je in Allah gelooft, zal je zegevieren zoals de zege over Tadmoor en Namar". Dit wijst op een tijdelijke aanwezigheid van Arabische manschappen, die 'als onderdanen' deel uitmaakten van het Franse leger en dus ook in de omgeving van Oudekapelle gekantonneerd werden (bron: Inventaris Onroerend Erfgoed).

Wanneer je richting Diksmuide rijdt, zie je al van ver de IJzertoren opduiken. Op het herdenkingsmonument voor de Vlaamse gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog staat aan de vier zijden van de monumentale voet te lezen Nooit meer oorlog, in de vier talen van de strijdende partijen van het westelijk front tijdens de Eerste Wereldoorlog: Plus jamais de guerre, No more War, Nie wieder Krieg. Tijdens de jaarlijkse IJzerbedevaart wordt ook steeds de roep naar Vlaams zelfbestuur op de agenda geplaatst. In de nacht van 15 op 16 maart 1946 werd de IJzertoren gedynamiteerd en volledig verwoest. Met het puin werd in 1950 de Paxpoort (Poort van Vrede) gebouwd. Spijtig genoeg konden we het Museum aan de IJzer niet met de hondjes bezoeken dus zat er niets anders op dan iets te drinken bij restaurant Sint-Jan.

Ook in de Dodengang mochten de hondjes niet mee binnen en dus zat er voor ons niets anders op dan ieder om beurt een bezoek te brengen. Voor 6 eur kun je de tentoonstelling op de eerste verdieping bezoeken, kun je de loopgraven in en krijg je nog een degelijke brochure.

Op de eerste verdieping krijg je dus wat duiding over de Oorlog 1914-1918 in het algemeen en over het leven in de Dodengang tijdens de oorlogsjaren in het bijzonder.

Tijdens het wandelen doorheen de Dodengang kan je niet anders dan denken aan al wat de soldaten hier meegemaakt hadden. Alleen al de hitte bijvoorbeeld; ik liep hier rond in korte broek en t-shirt en kon het er amper uithouden. Je had er ook een beklemmend gevoel. Ziekten kunnen niet anders dan hier welig getierd hebben. Doe er dan nog de beschietingen bij en dan word je plots zelf heel nietig... Spijtig genoeg vonden sommige bezoekers dit nog grappig ook en gaven een fantastisch voorbeeld aan hun niet-geïnteresseerde kinderen :-(

Hierna was het heel stil in de wagen. Soms moet er niets gezegd worden zodat we elk op onze manier iets kunnen verwerken...

De laatste stop was er een die ik absoluut wou maken; de Duitse militaire begraafplaats in Vladslo. Onder de beschermende kruinen van Duitse eiken liggen hier maar liefst 25.645 gesneuvelden. Het kerkhof straalt een bepaalde sereniteit uit die maar moeilijk te plaatsen is. Wanneer je naar de leeftijden van de gesneuvelden kijkt, besef je nog maar eens de zinloosheid van dit alles...

Waar ik vooral voor gekomen was, was de beeldengroep 'Treurend Ouderpaar' (Trauerndes Elternpaar) dat ontworpen werd door de Duitse kunstenares Käthe Kollwitz. Toen ik aan het monument neerknielde kreeg ik het heel erg moeilijk, zeker na het lezen van het volgende:

Links knielt de vader met al zijn opgekropt mannelijk leed: met ingevallen wangen en een verbeten trek om de mond, de armen krampachtig om het lichaam geslagen en het hoofd uit de opgetrokken schouders groeiend: neerblikkend op de duizenden graven, waaronder dat van zijn zoon Peter in het onmiddellijk bereik van zijn ogen. Rechts knielt de moeder, Käthe Kollwitz zelf: voorovergebogen, de ogen geloken, met de rechterhand de wijde mantel dicht tegen haar wang aandrukkend: één en al innigheid, verdriet en liefde.

Je voelt hier gewoon het verdriet van een ouder dat een kind moet afgeven...

Vorig jaar hebben we ook al kennisgemaakt met de zinloosheid van oorlog maar vandaag heeft er bij mij alvast stevig op ingehakt...